کودهای مورد نیاز و روش های کوددهی درختان گردو

گردو یکی از درختان خشکباری مناطق معتدله است و در انواع مختلفی از خاکها قابل کشت است. به دلیل قدرت رشدی و میوه دهی بالا نیاز تغذیه ای زیادی هم به انواع عناصر غذایی از نیتروژن، فسفر، پتاسیم و بخصوص روی دارد. قبل از تغذیه درختان گردو به سن و مرحله رشدی، نوع خاک، آبیاری و کمبودها و بیشبودهای عناصر غذایی توجه کنید و یک آزمایش خاک انجام دهید. با مطالعه مقاله زیر دید خوبی برای خرید کودهای مورد نیاز نهال و درختان گردوی خود پیدا خواهید کرد.

دلایل نیاز به کوددهی درختان گردو

گردو هم در خاک های عمیق نفوذپذیر و غنی از مواد مغذی و هم در خاک های فقیرتر به خوبی رشد می‌کند. رشد آنها در یک مکان برای سالها باعث تخلیه مواد مغذی از خاک می‌شود. آنها همچنین با میوه ها و هنگام هرس شاخه ها و ریزش برگ ها از بین می‌روند. گردو هر ساله 10-18 کیلوگرم نیتروژن، 4 کیلوگرم فسفر و 20 کیلوگرم پتاسیم از هر هکتار خاک خارج می‌کند. برای رشد درخت گردو، گیاهان بیشتر مواد مغذی معدنی خود را از محلول آبی خاک بدست می‌آورند. هنگامی که درخت جوان است، ذخایر غذایی لازم برای رشد و نمو جوانه را از ساقه و ریشه به دست می‌آورد. با رشد ریشه ها، مواد مغذی بیشتری از خاک جذب می‌شود. گردو با توجه به مرحله نمو و اندازه عملکرد نیاز به تغذیه متعادل دارد. با کمبود مواد معدنی به سرمازدگی و بیماری ها حساس می‌شوند. ما استفاده از کودهای ساده (حاوی یک عنصر) که به طور طبیعی و بدون عملیات شیمیایی به دست می آیند را توصیه می‌کنیم.

انواع کود مورد استفاده در کوددهی باغات گردو

کودهای تک عنصره، مخلوط، آلی، ترکیبی هستند. با توجه به منشأ مواد تشکیل دهنده کودها به دسته های معدنی، آلی، آلی فلزی و باکتریایی تقسیم می‌شوند.

• کود ارگانیک: این کودها حاوی مواد مغذی کمی هستند و باید در مقادیر زیاد تغذیه استفاده شود. از طرفی ما آنها را ترجیح می‌دهیم زیرا خاک را غنی می‌کنند، فعالیت میکروبی را بهبود می‌بخشند و ساختار و هوادهی خاک را بهبود می‌بخشند. علاوه بر این، کودهای ارگانیک مقرون به صرفه تر و سازگار با محیط زیست هستند.
• خاکستر چوب - حاوی 2-3٪ پتاسیم و 0.5٪ فسفر است. بسیار غنی از پتاسیم است و همچنین حاوی کلسیم است. خاکستری که از درختان پهن برگ به دست می‌آید از درختان سوزنی برگ غنی تر و درختان جوان غنی تر از درختان قدیمی و ضخیم هستند. می‌توان از آن در آماده سازی قبل از کاشت گیاهان و در باغ و مزرعه استفاده کرد. در مزارع بارده جوان، خاکستر را می‌توان در هر زمان استفاده کرد. آب خیلی سریع اکسیدهای پتاسیم را از خاکستر می‌شوید، بنابراین باید در جای خشک نگهداری شود.
• ضایعات کارخانه کمپوست - این مواد آلی پوسیده از ضایعات گیاهی است. آنها کودهای نیتروژن آهسته رهش هستند. همه آنها در یک توده قرار می گیرند. در تابستان چندین بار آبیاری می‌شوند. آنها معمولا قبل از استفاده به مدت یک سال پوسانده و فراوری می‌شوند. کمپوستی که هنوز بذر علف های هرز جوانه نزده و به طور کامل تجزیه نشده است توصیه نمی‌شود.
• کود دامی - محتوای مواد مغذی بسته به نوع حیوان، علوفه ای که با آن تغذیه می‌شود و بستری که استفاده می‌کند متفاوت است. کود گوسفندی غنی ترین است و پس از آن کود پرندگان، اسب و گاو قرار دارند. استفاده از آن پس از "فرآوری" (تجزیه) توصیه می‌شود. بهتر است قبل از استفاده 5 سال هم کهنه شده باشد. بر اساس تجزیه و تحلیل ها، کود دامی بسته به منشا آن می‌تواند از 10 تا 30 گرم بور در یک تن توده خشک داشته باشد.
• بیوچار - یک فناوری مدرن برای غنی سازی خاک، استفاده از بیوچار است. مواد جامد اضافی و مواد زائد حاصل از دامپروری و گیاهان را پردازش می‌کنند. این یک فرآیند ترموشیمیایی پیچیده است که توسط آن زیست توده حرارتی و مواد آلی در دمای 500-700 درجه سانتیگراد در یک محیط بدون اکسیژن تجزیه می‌شود. محصول نهایی مخلوطی از عناصر جامد (زغال‌سنگ)، مایع (نفت زیستی) و گاز (متان، هیدروژن، مونوکسید کربن و دی‌اکسید کربن) است. نسبت آنها تا حد زیادی به روش تجزیه در اثر حرارت مورد استفاده، ویژگی های زیست توده و پارامترهای واکنش بستگی دارد. زغال چوب پیرولیز یا بیوچار می‌تواند به کاهش انتشار کربنی که عموماً از سوختن و تجزیه زیست توده چوبی و ضایعات کشاورزی آزاد می‌شود کمک کند. ویژگی های خاک مانند ساختار، اسیدیته و محتوای مواد آلی و همچنین دسترسی به آب را بهبود می‌بخشد. این ماده آلی است که در مدت زمان بسیار طولانی (صدها سال) در خاک تجزیه می‌شود. این به این دلیل است که دارای منافذ و حفره های زیادی در داخل آن است و در برابر پوسیدگی میکروبی مقاوم است. بیوچار به بهبود وضعیت خاک کمک می‌کند و بر رشد مناسب گیاهان زراعی تأثیر می‌گذارد. می‌توان آن را نه به عنوان رقابتی با کمپوست، بلکه به عنوان یک فناوری مکمل دید. افزودن آن در مراحل اولیه کمپوست می‌تواند زمان فراوری را کاهش دهد و دمای حرارت را افزایش دهد که باعث از بین رفتن بیشتر عوامل بیماری زا یا بذر علف های هرز می‌شود و به حفظ مواد مغذی بیشتر و افزایش محتوای کربن در دراز مدت کمک می‌کند.

کود سبز - کشت فضاهای بین ردیفی اطراف نهال با محصولات مختلف مانند یونجه فواید زیادی به همراه دارد. وضعیت مواد مغذی و رطوبت را بهبود می‌بخشد، روند فرسایش را کند می‌کند (در صورت وجود)، ساختار خاک را بهبود می‌بخشد و رشد علف های هرز را سرکوب می‌کند. محصولات سبز (پوششی) فواید زیادی دارند، اما باید به درستی انتخاب شوند. کاشت چنین محصولاتی به روش طبیعی خاک را از نیتروژن غنی می‌کند. بخش زیادی از آن در بقایای گیاهی و گیاهان خود کاشت وجود دارد. بعد از شخم هنگامی که زیر خاک قرار می‌گیرند، می‌توانند تا سه ماه تجزیه شوند. توصیه می‌کنیم پس از برداشت، بقایای گیاهی را سوزانده و به جای آن شخم بزنید. برخی از کودهای باکتریایی نیتروژن اتمسفر را که تقریباً به طور کامل توسط گیاهان جذب می‌شود، تثبیت می‌کنند. این تأثیر میکروارگانیسم ها از دیرباز در کشاورزی شناخته شده است - حبوبات با جذب نیتروژن اتمسفر حاصلخیزی خاک را افزایش می‌دهند.

• بیوهوموس- یکی از اساسی ترین راه های حفظ و غنی سازی حاصلخیزی خاک است. به این منظور حفظ جمعیت کرم های باغی ضروری است. این کرم ها حدود 16 سال عمر می‌کنند و از انواع کود و سایر زباله های آلی تغذیه می‌کنند. از طریق فرآوری آنها، خاک برای گیاهان مغذی تر می‌شود و ترکیب آب و هوای خاک را بهبود می‌بخشد. در نتیجه حرکت آنها کانال های کوچکی تشکیل می‌شود که از طریق آنها آب لازم فیلتر می‌شود تا ریشه ها پوسیده نشوند.
• کود میکروبی- باعث ورود باکتری های مفید به خاک است. از طریق آنها، خاک از اکسیژن و مواد آلی اشباع می‌شود، زمان تجزیه بقایای گیاهی کاهش می‌یابد و مواد مغذی غیر قابل دسترس به اشکال در دسترس به خاک تبدیل می‌شوند. آنها با جذب میکروارگانیسم های مفید به ناحیه ریشه، ارتباطی بین گیاه و محیط ایجاد می‌کنند که از تغذیه حمایت می‌کند و گیاه را از بیماری ها و میکروارگانیسم های مضر محافظت می‌کند. به این ترتیب نیاز به سم پاشی کاهش یافته و یا به طور کامل برطرف می‌شود. این نوع کوددهی نیاز به دانش عمیق و تجزیه و تحلیل دقیق خاک و محیط دارد تا به اثر مطلوب از کاربرد آنها دست یابد.

کوددهی را کجا انجام دهیم؟

کوددهی درختان گردو را کجای باغ انجام دهیم؟

کوددهی خاکی و چالکود

بیشترین ریشه های تغذیه کننده در زیر حاشیه طوقه و سایه انداز درختان وجود دارند. ریشه های ضخیم در اطراف تنه قرار دارند که در امتداد آنها تقریباً مواد مغذی وجود ندارد و نمی‌توانند مواد را از آنجا جذب کنند. کودها باید در زیر کل طوقه و حدود 0.5 متر فراتر از آن توزیع شوند، جایی که به بهترین وجه جذب می‌شوند. زمانی که کود در عمق 10 سانتی متری گذاشته می‌شود بیش از 37 درصد ریشه های سطحی گردو آسیب می بیند و در کشت تا 20 سانتی متر 65 درصد آنها آسیب می بیند. گزینه های دیگری برای کوددهی بدون نیاز به عملیات مکانیکی زمین ایجاد شده است. علاوه بر کوددهی مکانیکی، می توان مواد غذایی را با روش های نوین دیگر به خاک رساند.

بهترین عمق برای کوددهی درختان گردو به صورت خاکی یا چالکود عمق 30 تا 45 سانتی روی ریشه های مویین است البته باید فاصله کمی تا ریشه های مویین داشته باشند تا ریشه ها اسیب نبینند. این دو روش در پاییز و زمستان و ابتدای بهار قابل استفاده هستند.

Fertigatsi (کودآبیاری)

 این یک سیستم کوددهی برای آبیاری میکرو و رساندن کودهای غلیظ از طریق آب آبیاری است. این روش از طریق لوله هایی که در زیر خاک مدفون هستند اتفاق می‌افتد. محلول به یک سیستم تزریق می‌شود. برای جلوگیری از گرفتگی، لازم است که کودها انحلال پذیری بالایی داشته باشند. نتایج عالی و سریع زمانی حاصل می‌شود که محاسباتی برای اندازه فضایی که باید بهبود یابد انجام شود. مواد مغذی به راحتی و بدون تلفات زیاد توسط ریشه گیاهان جذب می‌شوند.

از طریق این روش می‌توان مواد مغذی لازم را در طول فصل رشد تامین کرد. به این ترتیب نیاز به کوددهی قبل از کاشت و دوره ای برطرف می‌شود. هنگامی که از قطره چکان یا میکرو جت فقط برای خیس کردن مرز درختان استفاده می‌شود، ریشه درخت دقیقاً در آنجا متمرکز می‌شود و جذب کود توسط درخت کارآمد و سریع است. هنگام تغذیه گیاهان، دور آبیاری باید کوتاهتر از حد معمول باشد و کود در 30 تا 60 دقیقه آخر آبیاری مصرف شود. بهتر است این اتفاق یک یا دو روز بعد از باران یا آبیاری رخ دهد تا زمانی که خاک هنوز مرطوب است کود داده شود. توانایی یک کود برای حل شدن در آب همیشه شاخص خوبی برای جذب مواد مغذی نیست. تعیین میزان کوددهی و ترکیب آنها بر اساس تجزیه خاک و برگ هم شاخص مهمی است.

محلول پاشی مواد مغذی

 زمانی که تغذیه با پاشیدن مواد روی برگ درخت انجام شود، اثر سریع تری دارد. محلول پاشی از هر دو طرف بالا و پایین ضروری است. بنابراین، کمبود مواد مغذی به سرعت اصلاح می‌شود. روش محلولپاشی زمانی مناسب است که در مناطق کوچک باغ یا درختان تصادفی اختلال وجود داشته باشد. اگر کودپاشی و محلول پاشی را با هم مقایسه کنیم، متوجه خواهیم شد که دومی می‌تواند از نظر محصولات و ماشین آلات مورد نیاز برای کاربرد گرانتر باشد زیرا در درختان بلند استفاده از محلولپاشی برای اکثر کشاورزان مقرون به صرفه نیست. علاوه بر این، توجه بیشتر به شرایط جوی در این روش ضروری است. در روزهای بسیار گرم که آفتاب شدید می‌تواند باعث سوختن برگ ها شود باید از انجام محلولپاشی اجتناب کرد. در هوای بسیار گرم، محلول قبل از اینکه گیاه بتواند آن را جذب کند تبخیر می‌شود. همچنین باید از این روش در مواقعی که بارندگی وجود دارد که می‌تواند مواد را از برگ ها بشوید اجتناب شود. این روش بیشتر برای درختان کوتاه نهال ها و برای کودهای کم مصرف توصیه می‌شود.

تجزیه و تحلیل PH خاک

مهمترین تجزیه و تحلیل برای شروع، مربوط به آزمایش PH خاک است. اگر مقدار آن در حد متوسط ​​نباشد، جذب عناصر لازم و رشد خوبی برای گیاه مشکل خواهد بود. گردو طیف وسیعی از ph را از 5 تا 8 تحمل می‌کند، اما زمانی که مقدار آن 6.5 باشد، بهترین رشد را دارد. روش های مختلفی برای بهبود pH خاک وجود دارد. تامین خوب مواد مغذی به ترکیب خاک بستگی دارد. اگر مقدار ph بالاتر از 5 باشد، نیتروژن در دسترس گیاهان قرار می‌گیرد و اگر بالای 6 و 7 باشد، فسفر بیشتر در دسترس می‌شود. هنگامی که آهک به خاک اضافه می‌شود، اسیدیته آن کاهش می‌یابد، بنابراین امکان جذب فسفر توسط گیاه وجود دارد. محصولاتی مانند یونجه و سویا حاوی باکتری هایی در اطراف ریشه خود هستند که باعث افزایش دسترسی نیتروژن در خاک می‌شود. از سوی دیگر، در خاک های بسیار اسیدی، گیاهان به سختی می‌توانند نیتروژن، فسفر و پتاسیم را جذب کنند. خاک اسیدی نیازی به نیترات ندارد. خاک کمی اسیدی به کودهای نیترات آمونیوم واکنش مطلوبی نشان می‌دهد. خاک قلیایی باید با ترکیباتی غنی شود تا ترکیب آن متعادل شود. در غیر این صورت، گیاهان ضعیف رشد می‌کنند و برگ های آنها زرد می‌شوند زیرا نمی‌توانند آهن مورد نیاز را جذب کنند.

 هنگامی که مقدار ph پایین است، آهک برای افزایش آن اضافه می‌شود. این به طور طبیعی در مناطقی که آب آهکی تر است اتفاق می‌افتد. روش های متنوع و مقرون به صرفه ای برای تجزیه و تحلیل ترکیب ph خاک وجود دارد.

نقش نیتروژن در درخت گردو

نیتروژن - در ساخت پروتئین ها شرکت می‌کند. به عنوان ذخیره در ریشه، ساقه و شاخه ها تجمع می‌یابد. عمدتاً بر افزایش رشد و باردهی تأثیر می‌گذارد. اندازه و رنگ برگ ها و محل قرار گرفتن جوانه های میوه را تعیین می‌کند. در طول سه سال اول، درختان به حدود 100 گرم نیتروژن برای هر درخت نیاز دارند. میزان کوددهی بهتر است پس از تجزیه و تحلیل خاک تعیین شود. پس از رسیدن درختان به 4 سال و شروع تولید، مقدار N باید بیشتر باشد.

 در گیاهان جوان، مصرف مقدار فراوان نیتروژن تا اواخر پاییز باعث می‌شود که به رشد خود ادامه دهند که برای سخت شدن گیاهان خوب نیست، زیرا در فصل زمستان نسبت به سرما حساس می‌شوند. بهترین زمان برای کوددهی، اسفند تا فروردین، قبل از شروع رشد رویشی است. کود دهی با نیتروژن در پاییز توصیه نمی‌شود، مگر زمانی که در اطراف گردو محصولات سبز کاشته شده باشد. در سال اول زندگی گیاه، کوددهی نکنید. کمبود نیتروژن به صورت روشن و نازک شدن برگ ها دیده می‌شود و ساقه ها رشد ضعیفی دارند. در پاییز، برگها زرد شده و زودتر می‌ریزند. توصیه می‌شود در سال اول کود نیتروژن داده نشود و از سال دوم تا پنجم 200-160 گرم نیتروژن درخت (N) درخت 6-7 ساله - 200-300 گرم نیتروژن درختی استفاده شود. (N) و برای درختان 8-10 ساله 300 گرم در درخت نیتروژن (N).

نقش فسفر در درخت گردو

فسفر همچنین در ساخت پروتئین‌ها شرکت می‌کند، به تجمع قندها کمک می‌کند و زمانی که در عمق 40 سانتی‌متری استفاده شود جذب گیاه می‌شود. بهتر است آبیاری بلافاصله بعد از آن انجام شود، بنابراین از طریق آب، به لایه خاک فرو می‌رود. در پاییز و زمستان به روش خاکی استفاده می‌شود. برای اینکه به ساختار ریشه آسیب نرسد، می‌توان آنها را هر 2-3 سال یکبار مصرف کرد. توصیه می‌کنیم در فاصله 20 سانتی متری از لایه خاک قرار داده شود و سپس آب بپاشید تا به عمق مورد نظر برسد و جذب ریشه شود. خوب است قبل از کاشت درخت در گودال کاشت آن را با 5 سانتی متر خاک بپوشانید تا ریشه گیاه نسوزد. می‌توان از مقدار 0.5-1 کیلوگرم استفاده کرد. در صورت کمبود فسفر، رشد ضعیف می‌شود، عملکرد کاهش می‌یابد و شاخساره ها نازک می‌مانند.

نقش پتاسیم در درخت گردو

پتاسیم دارای عملکرد کاتالیزوری الکتروشیمیایی است، تنفس را تنظیم می‌کند و در فتوسنتز و جذب از طریق ریشه و تشکیل جوانه های میوه نقش دارد می‌کند. بر مقاومت به سرما و کیفیت میوه ها تأثیر می‌گذارد. همچنین به مقاومت در برابر بیماری های قارچی کمک می‌کند. تعادل بین پتاسیم و نیتروژن برای عملکرد خوب و کیفیت آجیل بسیار مهم است. هنگامی که به صورت سطحی استفاده می‌شود، تا عمق 10 سانتی متر حفظ می‌شود. در صورت کمبود پتاسیم، رشد ضعیف می‌شود، عملکرد کاهش می‌یابد و شاخساره ها نازک می‌مانند. برگها در تابستان کوچک می‌شوند، سفید می‌شوند و بعداً جمع می‌شوند و در پایین خاکستری می‌شوند.

 در پاییز، ریزش برگ از نوک تا پایه ادامه می‌یابد. کوددهی اصلاحی در سوراخ هایی با عمق 10-15 سانتی متر یا روی سطح خاک انجام می‌شود. پتاسیم از خاک شسته نمی‌‎شود. میزان توصیه شده سالانه پتاسیم 7-20 کیلوگرم در هکتار پتاسیم (K2O) است. دوره مناسب برای کوددهی اوایل خرداد است.

نقش کلسیم در درخت گردو

کمبود کلسیم در گردو نادر است، اما در صورت کمبود با استفاده از CACO3 در 500 تا 1000 کیلوگرم در هکتار قابل جبران است. محتوای کم در محلول خاک را نیز می‌توان با افزودن منیزیم تحریک کرد. هنگامی که سطح کلسیم طبیعی است، وجود منیزیم می‍تواند جذب آن را کند کند.

• منیزیم - در صورت کمبود منیزیم توصیه شده از این عنصر به مقدار100 تا 200 کیلوگرم در هکتار اضافه ‌شود. بسته به کم یا متوسط ​​بودن آن. در خاک های فقیر از منیزیم، قبل از کاشت شخم زدن خوب است.

• بور - در محلول خاک به صورت اسید بوریک خنثی وجود دارد. در ساخت دیواره های سلولی، گل ها و میوه ها شرکت می‌کند. همچنین رشد گیاه را تحریک می‌کند. در صورت کمبود، رشد ضعیف مشاهده می‌شود، شاخه ها دارای میانگره های کوتاه شده و خود درختان شبیه بوته می‌شوند. هنگامی که کمبود شدید بر وجود دارد، شاخه های بلند بدون برگ، عمدتا در بالای درخت مشاهده می‌شوند. این شاخه ها در زمستان بعد می‌میرند. با کمبود متوسط ​​بر کاهش عملکرد میوه از درختان به ظاهر سالم مشاهده می‌شود. دوره مناسب کوددهی 14 روز قبل از گلدهی (فروردین، اردیبهشت) یا پس از برداشت است، اما تأثیر آن به طور قابل توجهی کمتر است (با هنجار 55-85 کیلوگرم در هکتار). از 3 تا 5 سال طول می‌کشد و با ناپدید شدن علائم متوقف می‌شود.

روی – گردو به کمبود روی بسیار حساس است. یک کمبود مشخص در خاک های تیمار شده با کود دامی مشاهده می‌شود. فسفر اضافی در جذب روی اختلال ایجاد می‌کند. روی برای باز شدن جوانه ها و برای طویل شدن شاخه های گردو مورد نیاز است. غلبه بر گرمای شدید و مقابله با بیماری ها و خشکسالی را تسهیل می‌کند. نقش بسیار مهمی در تنظیم عملکردهای اسید نوکلئیک (وراثت، ژن ها) و سنتز پروتئین دارد. روی یک عامل مشترک در بیش از 300 آنزیم است. روی در گردو نقش مهمی در تشکیل گرده، رنگ، گرده افشانی و عملکرد دارد. هنگامی که کمبود روی وجود دارد، برگ ها و میوه ها کوچک هستند. لبه های برگ ها به سمت بالا خم می‌شوند. کوددهی برگی با کود حاوی روی مثل فروت ست یا کلات روی در فروردین-اردیبهشت یا بلافاصله پس از برداشت قبل از ریزش برگ توصیه می‌شود، اما اثر آن کمتر است. گردو بیشترین نیاز روی را در فصل بهار در طول رشد بهاره دارد. میزان توصیه شده برای هر درخت 10 کیلوگرم روی و 5 کیلوگرم گوگرد است. گوگرد محلول در آب آبیاری روی را به صورت محلول نگه می دارد. با شخم عمیق وارد خاک می‌شود.

آهن و منگنز - در دسترس بودن آنها به حلالیت اکسیدهای آنها بستگی دارد. کوددهی با آهن و منگنز پس از اصلاح خاک با گوگرد، کودهای نیتروژن یا سولفات آمونیوم انجام می‌شود. اکسیژن ناکافی می‌تواند منجر به افزایش محتوای آهن و یون منگنز شود که برای رشد ریشه سمی است.